این کمترین از ذرّه را شکـرت نیاید            وز عهدۀ شکر تو کی چون من بر آید
اصلا همینکه می‌تـوان ذکر تو گویم            شکـر همین نعـمت کجـا از من بیاید

ای اسـم تـو تـسـبــیـح کـل مـاسـوالله            والله نـامت، عـقـده از دل می‌گـشایـد
قدرت بدست توست، هم فقر و غنا نیز            عزت به هر کس که تو می‌خواهی می‌آید
تو خـواستی، بیـمار باشم یا سـلامت            امر تو مـرگ و زنـدگی را می‌نماید
این حرف‌های ناب را از خود ندارم
از نـور چـشمان حسین، سجـاد دارم
سـجـاد ما را با منـاجـات آشـنـا کـرد            او بـود از اول که ما را با خـدا کرد
ما هـیـچ‌گه از مـعـرفـت آگه نـبـودیم            انفـاس زین العـابدین ما را دعا کرد
کی با خـبر بودیم از شب زنده‌داری            ما را علی بن الحسين اهل صفا کرد
کی بی سحر از زندگی لذت برد دل            دل را به عـشق بندگی او مبـتلا کرد
دلمردگان را بردگی نفس، حتمی است            خوش باد آنکه خویش را در حق فنا کرد
مـمـنـون مـولانـا امـام الـعـابـدیـنــیـم
ما عبد تعـلـیـمات زین الصـالحـیـنـیم
هر کس که در بند خدای عالمين است            خود عبد دربار علی بن حسین است
آزاده هـستـیم و ز حـق آزاد، هـرگز            آزادگی فـرهنگ والای حـسین است
دانی علی بن حسین بن عـلی کیست            آنکه حسین بن علی را نور عین است
مــیــلاد او ســرمــایــۀ آل مــحــمــد            رخسار او نـور تمام مشـرقـین است
دیـده گـشـود و روی ثــارالله را دیـد            ما را نماز دل سوی ذوقِـبلتـین است
کعبه شعـف از شوق این دیدار دارد
یعـنی خـدا را شکـر، مـولا یار دارد
یـار آمده بـهـر حسـین و خـیمه‌هایش            هر چـند بیـمـار آمـده در کـربـلایش
یاری که بـار کـربـلا بر دوش گـیرد            با گردن مجروح و زخم دست و پایش
او انـقـلاب اشـک را ایـجــاد کــرده            با گریه و شب زنده داری و دعـایش
با یـاری زیـنب، نـگـهـدار حـرم شـد            گه با اسارت، گه به سوز خطبه‌هایش
حرفش پیام خون، کلامش معجز وحی            دشمن نگون شد از چنین نطق رسایش
رفتار او، الگـو برای شیـعـیان است
او برترین رهبر برای رهروان است
روح صـحـیـفه مـرد دیـن می‌آفـریند            از اهل ایـمـان، عـابـدين می‌آفـریـنـد
تنهـا دعـاهای صحـیفه آه شب نیست            از آه شب، صبـحی امـین می‌آفـریند
مـردان پــولادیـن، زنــان انـقــلابـی            بـهـر دفـاع از مـؤمـنـین می‌آفـریـنـد
با درس دیـنداری، ز خیل نوکـرانش            لـشكـر علـيه مـشـرکـیـن می‌آفـریـنـد
با رزق شب هنگام و کردار جهادی            ره تـوشه بر مستضعـفـین می‌آفـریند
مــردان بـسـیـارنـد یــاران قـیــامـش
قومی چنان قـاسـم سلـیـمانی غلامش
او شـاهـراه بـنـدگـی را حـفـظ کـرده            روحـیـۀ رزمـنـدگـی را حـفـظ کرده
در اوج سختی و بلا و درد و محنت            با عشق، سبک زندگی را حفظ کرده
در زیر زنجـیر اسـارت، استـقـامت!            در امر دین، پاینـدگی را حفـظ کرده
در ظلمت زنـدان و در ویـرانۀ شـام            آن ماه دین، تابـنـدگی را حفـظ کرده
تنها برایش، گریه کردن کار ما نیست            در فـعـل ما زیبـندگی را حفـظ کرده
ما درس فـریاد و قـیام از او گرفـتیم
این انـتظار و انـتـقام از او گـرفـتـیم